Klara (IV)

***

Dzień podobny do dnia. Zawsze taki sam, niczym się nie wyróżniający.

Spotkał ją przypadkiem. Tam, z boku wieży zegarowej na rynku. Była taka smutna i tak strasznie sama. Siedziała na ostatnim stopniu schodów do Ratusza, wciśnięta prawie w kamienną poręcz. Wpatrzona w ekran swojej komórki, machinalnie przesuwała palcem obrazy i treści. Nie wiedział, czy czytała. Chyba nie. Nie wiedział też,  czemu do  niej zagadał. Wcale mu się nie podobała. Była szara i nijaka.

Kiedy zaczęli rozmawiać, czas przyspieszył i zbyt prędko nadeszła noc. W mroku jej oczy błyszczały. Coś w nim pękło. 

Drzwi wejściowe zaskrzypiały w momencie, kiedy pan Władek wstawiał wodę na herbatę. Poranki były chłodne, a tego dnia Klara przychodziła później, więc musiał sobie poradzić sam.

- Dzień dobry! – stojący za ladą chłopak wyglądał na jakieś 20 lat. Był wysokim, szczupłym młodym mężczyzną z wyraźnie widocznym, ciemnym zarostem. Uśmiechał się niepewnie, jakby zabłądził.

- Witam pana! – Pan Władek uścisnął przybyłemu rękę - Mogę w czymś panu pomóc?

- No właśnie nie wiem – młody chłopak zawahał się. – Szukam takiej dziewczyny… ona tu była wczoraj, sprzedała mi młynek do kawy… i ja go zostawiłem chyba, i przyszedłem zapytać…

- Klary pan szuka? – Pan Władek zsunął okulary na czubek nosa i uważnie spojrzał na Kubę, który wyglądał na mocno przejętego i niepewnego.

- No nie wiem, nie wiem jak miała na imię – Kuba próbował odzyskać rezon – ale jeśli ona tu sprzedaje, to tak, właśnie jej szukam.

Pan Władek spostrzegł bukiet białych róż za plecami chłopaka.

- A te kwiaty to dla niej? – spytał z uśmiechem – tak bardzo zmartwiłeś się tym młynkiem?

Kuba nie odpowiedział od razu. Popatrzył na czubki swoich butów, potem na zegar nad kontuarem. Wyciągnął zza pleców bukiet róż i dopiero spojrzał na swojego rozmówcę.

- To nie przez młynek. A kwiaty… tak, są dla niej.

Pan Władek podszedł bliżej do chłopca i położył mu rękę na ramieniu.

- Kwiaty zostaw. Przekażę. A młynka tutaj nie ma. Przykro mi, ale w tej sprawie ci nie pomogę.

- Szkoda. Długo go szukałem, to miał być prezent dla taty – Kuba nie wyglądał na zmartwionego mimo słów, jakie wypowiadał – a kwiaty wolałbym dać sam, ale skoro Klary nie ma… - zawahał się – mógłby pan jej przekazać, że to od wdzięcznego klienta?

Pan Władek uśmiechnął się i pokiwał głową.

- Załatwione. Klara bardzo lubi róże. Białe i herbaciane – porozumiewawczo mrugnął okiem i wyciągnął rękę po bukiet – trzeba je wstawić do wody.

Kuba oddał kwiaty i odetchnął z ulgą. Teraz trzeba iść szukać kolejnego młynka do kawy. Już powiedział ojcu, że ma dla niego prezent, więc nie było wyjścia.

Pożegnał się z panem Władysławem i skinął głową.

Wiedział, że na pewno tu wróci. Ale nie miał odwagi zapytać, kiedy Klara będzie w pracy. Będzie zaglądał. Kiedyś trafi.