***(2)

Ta historia pojawiła się jakiś czas temu. Splata się powoli, ale stale.

W międzyczasie Małgorzata stała się Magdą, choć to akurat nie będzie miało jakiegoś większego znaczenia.

W każdym razie - zapraszam. Odsłona druga :)

***

Wreszcie koniec. Gorąco, lato, upał jak na Saharze, ale władze uczelni jakby tego nie zauważały. Właśnie na ostatni – oficjalnie – dzień pracy w roku akademickim zaplanowano rady wydziału, więc było wiadomo, że nawet nie ma co marzyć o wcześniejszym powrocie do domu.

Ale teraz tylko jeszcze umyć kubek po czwartej kawie, oddać klucze panu Zenkowi na portierni i można zapomnieć o studentach (jeśli pozwolą o sobie zapomnieć), o uczelni, wykładach, materiałach i badaniach naukowych. Bardzo tego czasu zapomnienia potrzebowała.

- Już pani idzie? – pan Zenek jak zawsze uśmiechnięty, wyciągnął rękę po klucz – nie będzie pani nas brakować?

- Już mi brakuje, panie Zenku – zażartowała Magda – ale postanowiłam dać wam od siebie odpocząć.

- Ja tam wcale nie czuję się zmęczony, pani Magdo. Jeszcze na kawę mrożoną bym panią mógł zaprosić i na lody, i na spacer – rozmarzył się mężczyzna.

Magda przystanęła.

- Ja chętnie, ale co na to pani Zosia, pana żona?

Pan Zenek machnął ręką.

- Pojechała do rodziców; ojciec, znaczy mój teść złamał nogę i Zośka pomaga matce, znaczy mojej teściowej, bo sama nie daje rady. Duże gospodarstwo u nich, to i robić zawsze jest co.

- To niech pan do niej jedzie, pomoże, a wieczorem pan ją zaprosi na lody i mrożoną kawę. Ucieszy się.

Pan Zenek spojrzał podejrzliwie na Magdę, ale nie dostrzegł niczego niepokojącego. Roześmiał się zatem i pojednawczo pokiwał głową.

- Ma pani rację, może i tak trzeba będzie zrobić. Wiedziałem, że nie da się pani skusić. A, bo zapomniałbym. Był tu taki jeden i pytał o panią. Bo podobno pani mu samochód zastawiła. Powiedziałem, że ma poczekać, bo pani zajęta i teraz nie wyjdzie. Na parkingu miał być. Jakąś godzinę temu pytał.

- Przepraszam, bardzo przepraszam. Już odjeżdżam. Długo pan czeka? – Magda wyrzucała te słowa do stojącego obok jej seicento wysokiego bruneta i modliła się w duchu, żeby nie zrobił jej awantury. Mężczyzna stał i przyglądał się jej, jak mocuje się z kluczykiem, jak przytrzaskuje sobie sukienkę drzwiami i nie odzywał się ani słowem. Nie był w stanie wejść jej w słowo, bo Magda nie przestawała go przepraszać i się tłumaczyć. W końcu się zniecierpliwił.

- Niechże pani już przestanie, wystarczyło to wszystko powiedzieć tylko raz.

Magda skuliła się.

- Przepraszam.

- Zapraszam panią na kawę. Moja trzecia, ale trudno, może dam radę.

- Jak to?

- Zwyczajnie. Do kawiarni, tu niedaleko. Należy mi się jakieś zadośćuczynienie za ten pani słowotok, prawda? – mężczyzna był stanowczy, ale uprzejmy. – Proszę tylko przeparkować samochód i stanąć obok mojego, i idziemy. To co, zgoda? – wyciągnął rękę do kobiety. Magda ruszyła w jego stronę i zahaczając ręką o auto, wysypała na chodnik całą zawartość trzymanej w ręku torebki. Chciała się zapaść pod ziemię ze wstydu i zniknąć temu człowiekowi z oczu; niestety, wciąż tu była i nic nie wskazywało na to, żeby miało się coś zmienić. Przełknąwszy kolejne „przepraszam” schyliła się, aby pozbierać z ziemi cztery długopisy, trzy notatniki, dwa telefony komórkowe, małe lusterko, pilniczek, pęsetę, szminkę, dwa opakowania gumy do żucia, cztery skasowane bilety miejskie, garść ulotek i dwie paczki chusteczek higienicznych. Wrzuciła to wszystko bezceremonialnie do torebki, wstała i otrzepała dłonie jedną o drugą. Mężczyzna stał nieruchomo i patrzył na nią szeroko otwartymi oczami.

Magda zaniepokoiła się.

- Stało się coś?

- Nnie, nie, nic – wykrztusił – ale jeśli wszystkie kobiety w ten sposób podporządkowują sobie świat, jak pani poradziła sobie z torebką, to ja już wiem, dlaczego tylu mężczyzn na świecie jest samotnych.

- A pan jest samotny? – szybciej powiedziała niż pomyślała Magda i ugryzła się w język – nie chciałabym być opatrznie zrozumiana – próbowała się wytłumaczyć, ale widziała, że mężczyzna zaczyna się delikatnie uśmiechać, więc dodała – Zresztą, co mi tam – wyciągnęła rękę przed siebie – Magda jestem.

- Paweł – przedstawił się nieznajomy – chodźmy na tą kawę, ustalimy, jak to jest z tą samotnością i czy da się z tym coś zrobić.

Kawiarnia była przytulna. Należałoby powiedzieć – kawiarenka, bo zaledwie kilka stolików, nieduży bar, dwa niewielkie okna – to nieco za mało, aby lokal mógł być kawiarnią. Był gustownie urządzony, jak natychmiast zauważyła Magda, i widać było, że ktoś zadbał o to miejsce z wyjątkowym wyczuciem i smakiem. Żadnej tandety na ścianach ani plastikowych kwiatków na stolikach. Zamiast tego – dyskretne dekoracje, w pomysłowy sposób połączone z widoczkami przedstawiającymi różne zakątki Starego Miasta, przyciszona muzyka, sącząca z głośników, ukrytych w gęstwinie kwiatów i miły dla ucha szmer przyjaznych rozmów, bo mimo wczesnego popołudnia wolny był tylko jeden stolik pod oknem.

- Oczywiście, czarna bez cukru? – zapytał Paweł, wskazując ręką na wyeksponowane na ścianie menu – do tego proponuję szarlotkę z lodami. Co ty na to?

Magda już miała zaprotestować, że tylko kawa, ona wypije i zaraz idzie, przecież nie ma czasu, ale w porę sobie przypomniała, że właśnie zaczęły się wakacje, a ona jest bardzo zmęczona. Kiwnęła tylko mało elegancko głową i posłała Pawłowi swój najpiękniejszy uśmiech, a potem skierowała się w stronę miękkiego fotela przy stoliku obok okna.